Balanceren, kwaliteit van leven, worstelingen en palliatieve sedatie. Een aantal onderwerpen die het afgelopen jaar voorbij kwamen in mijn blogs. In september 2018 begon ik met de opleiding tot oncologieverpleegkundige. De eerste schooldag en werkdag, ik kan het mij nog goed herinneren. Alles was nieuw. Op school was alles en iedereen onbekend en ik begon in een totaal nieuwe werkomgeving in het Slingeland ziekenhuis. Ik had geen idee waar de afdeling was, waar ik mijn uniform vandaan moest halen en hoe het systeem werkte. Stond ik daar om 6.30 uur in een lege en donkere gang…
Eerlijk gezegd heb ik mij in het begin soms best ongelukkig gevoeld. Er waren momenten dat ik thuis kwam en het even niet zag zitten. Jordi, mijn vriend, moest dan alles aanhoren zodat ik het kwijt kon. Er kwam zoveel op mij af en ik moest gelijk mijn zwakke kanten en leerpunten bij onbekende collega’s neerleggen. Normaal ben ik iemand die de kat uit de boom kijkt, maar dat was niet mogelijk. Gelijk met de billen bloot en gaan!
Nu, iets meer als een jaar later, ben ik klaar met de opleiding. YES! Twee maanden eerder als gepland. Stiekem best trots op mijzelf hoe ik het heb gedaan. Lekker cliché, maar het is ook zo snel gegaan. De maanden zijn voorbij gevlogen.
Als ik terugkijk naar het afgelopen jaar dan heb ik geleerd, gehuild, gelachen en genoten.
In het ziekenhuis heb ik een totaal beeld gekregen van de gehele keten. Ik heb veel meegemaakt, geleerd en alle kansen aangegrepen. Mijn stages op de afdelingen, meelopen met diverse disciplines, meekijken met onderzoeken en OK’s, ik greep ze allemaal aan.
De patiënten zijn het allerbelangrijkste geweest tijdens mijn opleiding. Door hen kon ik leren en ervaren. Tijdens de meest kwetsbare momenten ben ik aanwezig geweest, vele tranen heb ik zien vloeien. Maar ook tranen van geluk of het lachen. Als iemand het zwaar had, dan was mijn werkdag geslaagd als ik een (glim)lach voorbij zag komen.
De afgelopen maanden heb ik één dag per week zelfstandig gewerkt in de wijk. Dat was altijd een gevoel van thuis komen. De thuiszorg is de plek waar ik mij nu het prettigst voel. Het kopje koffie/thee bij een gesprek en het huiselijke gevoel bij de mensen thuis, heerlijk! Vanaf nu kan ik de aandacht en ondersteuning bieden die ik graag wil. Eén dag per week was fijn, maar het werkt niet prettig. Je bent er wel, maar ook weer niet. Het voelde alsof ik mijn werk maar half kon doen voor zowel de klanten als mijn collega’s. Dit is nu verleden tijd. I’m back!
Nu ik klaar ben met mijn opleiding, zal ik stoppen met het schrijven van blogs. Ik heb het met veel plezier gedaan. De reacties waren erg altijd leuk om te lezen. Bedankt voor de reacties en likes! Wie weet kom ik nog eens terug ;)